მცირე სახელმწიფოთა რეალობა

ძლიერ და სუსტ სახელმწიფოებს, ისევე როგორც დიდსა და მცირეებს, ხშირად უწევთ იმაზე ფიქრი თუ როდის, რა მასშტაბით და ფორმით მიმართონ შეიარაღებულ ძალას, როგორც პოლიტიკის ინსტრუმენტს. ზოგიერთი (ძლიერი) ამას მაშინ აკეთებს, როდესაც საჭიროდ ჩათვლის. სხვანი (სუსტები) კი მაშინ, როდესაც მხოლოდ ომზე უარესი არჩევანი რჩებათ.

შეიარაღებული ძალა სახელმწიფოს არსებობის განუყოფელი ატრიბუტია, მაგრამ მისი გამოყენების ლოგიკა განსხვავებულია დიდი და მცირე სახელმწიფოებისათვის. კლაუზევიცი ორი ტიპის, ”პოზიტიურ” და ”ნეგატიურ” პოლიტიკურ მიზანს განმარტავს, რომელთა მიღწევასაც სახელმწიფოები ცდილობენ. ”პოზიტიური” ისეთი ტიპის მიზნებია, რომელთა რეალიზაციაც სახელმწიფოს რაიმეს შემატებს (მაგალითად ტერიტორიას). ”ნეგატიური მიზანი” კი სახელმწიფოს არაფერს მატებს, მხოლოდ უნარჩუნებს (მაგალითად სუვერენიტეტს). ძლიერი სახელმწიფოები შეიარაღებულ ძალებს ორივე, ”პოზიტიური” თუ ”ნეგატიური” მიზნებისათვის იყენებენ. მცირე და შედარებით სუსტები კი ძირითადად ”ნეგატიური” პოლიტიკური მიზნების რეალიზაციით არიან დაკავებულნი. ამას განაპირობებს საერთაშორისო პოლიტიკის ხასიათი, სადაც ეროვნული უსაფრთხოება მთავარი ამოცანაა, შეიარაღებული ძალების მშენებლობა და ეფექტური გამოყენება კი ეროვნული უსაფრთხოების მთავარი გარანტი. ასეთ პირობებში კი ბუნებრივია, მცირე სახელმწიფონი შედარებით უფრო დაუცველნი არიან.

სამხედრო ძალა, პოლიტიკა და დიპლომატია ისეთი ერთობაა, სადაც სამივე კომპონენტის ეფექტური ურთიერთქმედება სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. აქაც მნიშვნელოვანი განსხვავებებია დიდ და მცირე სახელმწიფოებს შორის. ძლიერი ეკონომიკისა და შეიარაღებული ძალების მქონე სახელმწიფოებს შეუძლიათ ძალის გამოყენებით პოლიტიკური მიზნების მიღწევა და მიღებული შედეგების დიპლომატიით განმტკიცება. მეტიც, მათ შეუძლიათ მხოლოდ ძალის გამოყენების მუქარით ან სულაც მის გარეშეც მიაღწიონ სასურველს. სუსტ სახელმწიფოებს კი ამდენი არჩევანი არ გააჩნიათ. მათ შეიარაღებულ ძალებს შეზღუდული შესაძლებლობები გააჩნიათ სხვებთან შედარებით. ამიტომაც არის რომ ისინი ძირითადად ”ნეგატიურ” პოლიტიკურ მიზნებზე ახდენენ ორიენტირებას.

ტერიტორიულად მცირე ქვეყანათა შორის ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი სახელმწიფო ისრაელია, რომელიც არაოფიციალურ ბირთვულ სახელმწიფოდაც ითვლება. ისრაელი ასევე შეერთებული შტატების “მთავარი არა-ნატოელი მოკავშირეა” და ამერიკა ერთ-ერთი მთავარი მიზეზია იმისა, რომ ისრაელი დღესაც არსებობს. ასეთი ძლიერი შეიარაღებული ძალებისა და საგარეო მხარდაჭერის მქონე ისრაელიც კი საკუთარი თავის გადარჩენისათვის ბრძოლით არის დაკავებული. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქვეყანა რეგულარულად ომობს და ხშირად არის ”ომის წამომწყები” იგი შედარებით უფრო იშვიათად არის ”ომის მიზეზი.” ის ტერიტორიებიც კი, რომელიც ისრაელმა არაბულ სახელმწიფოებთან ომებში დაისაკუთრა, უფრო და უფრო რთული შესანარჩუნებელი ხდება მრავალი პოლიტიკური, სამართლებრივი, დემოგრაფიული თუ მორალური თვალსაზრისით.

სხვა ქვეყნები რაღა თქმა უნდა ბევრად უფრო კონსერვატიულნი არიან ისრაელთან შედარებით. რუსეთ-საქართველოს ომმა გვიჩვენა, თუ რაოდენ რთულ ვითარებაში არიან სახელმწიფოები, რომელნიც აგრესიული და ძლიერი მეზობლის წინააღმდეგ ცდილობენ ბალანსირებას. ჩვენც ძალიან მტკივნეულად გვიწევს მსოფლიო პოლიტიკურ რეალობასთან ადაპტირება. იმასთან, რომ საერთაშორისო სამართლით გარანტირებული თანასწორუფლებიანობა სულაც არ ნიშნავს თანასწორ შესაძლებლობებს თუნდაც დიპლომატიურ არენაზე; მსოფლიო არ იმართება დემოკრატიის იდეალებით, მეგობრობა სახელმწიფოთა შორის ანგარებიანია და არც პრაგმატიზმი და რაციონალობაა ხშირად პოლიტიკის საფუძველი. ასე რომ იყოს, პოლიტიკური უთანხმოებები ვახშამზე ხელმოწერილი გარიგებებით დამთავრდებოდა. მსოფლიო ისევ ისეთია, როგორიც იყო ათენისა და სპარტას ომების დროს, სადაც მთავარი ღირებულება ძალაუფლება და გავლენაა, ვინაიდან მხოლოდ მას შეუძლია უზრუნველყოს მოქმედების თავისუფლება. დღესაც, ისევე როგორც ანტიკურ საბერძნეთში, გამარჯვებული მართალი კი არ გამოდის, არამედ ძლიერი.

ჩვენი, ისევე როგორც სხვა მცირე სახელმწიფოთა შესაძლებლობები შეზღუდულია, ეს კი იმას ნიშნავს რომ ამოცანები ამ, შეზღუდული შესაძლებლობების გათვალისწინებით უნდა დავსახოთ. ისეთი მცირე ქვეყნები, რომელნიც მათზე ძლიერთა გარემოცვაში არიან, შეიარაღებულ ძალებს იყენებენ არა პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად, არამედ პოლიტიკის მიერ უკვე მიღწეული მიზნების შესანარჩუნებლად. მათთვის ასეთი მიდგომა არა არჩევანი, არამედ არასასურველი აუცილებლობაა. იგი ბევრ კომპრომისს, დიდი დროის ხარჯვას, ცოტა შესაძლებლობებს და მცირე მიღწევებს ნიშნავს. ჩვენნაირი სახელმწიფოები უსაფრთხოებას და უპირატესობას საერთაშორისო ორგანიზაციებში (საუკეთესო შემთხვევაში სამხედრო ალიანსებში, თუმცა ეს ცალკე საუბრის თემაა) და ეკონომიკურ ფორუმებზე, ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო კონფერენციებზე და საერთაშორისო სამართლის იმ რთულ სამყაროში ეძებენ, სადაც მოსამართლეებს ჯერ კიდევ სხვები ნიშნავენ. მაგრამ რადგანაც ასეთია რეალობა, ყველაზე სწორი არჩევანი ამ რეალობაში ადგილის მოძებნა და საკუთარი როლის პოვნაა, რაც სამწუხაროდ, მაინც ვერ იძლევა უსაფრთხოების დამარწმუნებელ პირობას. მაგრამ ვინაიდან მცირე სახელმწიფოები იმ ოკეანეში ცხოვრობენ, სადაც ტალღებს დიდები აგორებენ, მათი არჩევანი უპირველეს ყოვლისა უკეთესი ნავის მშენებლობაა და არა ამ სახელმწიფოთა ავიამზიდების ჩაძირვაზე ოცნება.

ლევან ცუცქირიძე


სტატია დაიბეჭდა 10 დეკემბერს გაზეთ ”24 საათში”

საქართველოს პოლიტიკური სისტემის ფორმირების პრობლემები

საქართველოს პოლიტიკური დინამიკა მუდმივად აჩვენებს ერთ ტენდენციას: საქართველოში არ არსებობს სტაბილური პოლიტიკური სისტემა და არ არსებობენ ძლიერი პოლიტიკური პარტიები, რომლებიც შესძლებდნენ მუდმივ, მდგრად ბრძოლას საკანონმდებლო თუ აღმასრულებელი ხელისუფლებისათვის. ეს ორი პრობლემა დიდწილად განაპირობებს პარტიული სისტემისა და საერთო პოლიტიკური კულტურის სისუსტეს საქართველოში.

დღეისათვის საქართველოში პოლიტიკური ორგანიზაციის საყოველთაოდ გავრცელებული და მართალი იქნება თუ ვიტყვით, ეფექტური ფორმაა ”სახალხო მოძრაობის” ტიპის ორგანიზაციები, რომელნიც ცდილობენ გამოხატონ საქართველოს ყველა მოქალაქის ინტერესი. ამასთანავე, ძალზედ ხშირად ვხვდებით პოლიტიკურ იდეოლოგიათა აღრევას პარტიულ მოწოდებებში. სინამდვილეში კი პოლიტიკური პარტია ტრადიციული გაგებით, არის გარკვეული ჯგუფის ინტერესების გამომხატველი და არა საყოველთაო ინტერესების გამტარებელი ორგანიზაცია. ასეთი საერთო სახალხო გაერთიანებები ძირითადად იქმნებოდა და იქმნება კოლონიალიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში ან რევოლუციური მოძრაობებისათვის და არა დამოუკიდებელი და თავისუფალი სახელმწიფოს პირობებში.

ყოველივე ეს რამოდენიმე, ურთიერთდაკავშირებულ პრობლემას ქმნის: პირველი, ეს არის ამომრჩევლის მუდმივი გაურკვევლობა, რომელიც ვერ ახერხებს ტრადიციული პოლიტიკური სიმპატიის ჩამოყალიბებას და არჩევნებიდან არჩევნებამდე ელის, თუ რომელი ახალი, ან ”შეცვლილი ძველი” პარტია გამოჩნდება პოლიტიკურ ასპარეზზე. მეორე პრობლემაა ის რომ, ასეთ პირობებში შეუძლებელია პოლიტიკური კულტურის განვითარება. ტრადიციულ პოლიტიკურ ორგანიზაციებს კონკურენციისა და თანამშრომლობის ტრადიციული მექანიზმები უყალიბდებათ, რომელთა ფარგლებში ისინი მიმდინარე პოლიტიკურ უთანხმოებებს არკვევენ ან ვერ არკვევენ. ეს უკანასკნელი თავისთავად არ წარმოადგენს დიდ პრობლემას - სხვადასხვა პარტიებს განსხვავებული პოლიტიკური შეხედულებები გააჩნიათ. ასეთ პირობებში ნაკლებია საზოგადოებრივ-პოლიტიკური კრიზისის რისკები, რადგან ტრადიციული პოლიტიკური კრიზისები ასევე ტრადიციული მეთოდებით წყდება: საკანონმდებლო ორგანოებში, პარტიულ ყრილობებსა და სასამართლოებში. მესამე და ყველაზე მნიშვნელოვანი პრობლემა კი იმაში მდგომარეობს, რომ შეუძლებელია დემოკრატიის შექმნა, თუკი პარტიულ პოლიტიკურ სისტემას პოზიტიური განვითარების დინამიკა არ გააჩნია. ამ პრობლემებს მრავალი მიზეზი გააჩნია. მე ვარჩიე ორ მათგანზე დავწერო: პოლიტიკური სისტემის ხშირი ცვლილება და კაპიტალიზმის არასათანადო განვითარება საქართველოში.

საარჩევნო სისტემის მუდმივი ცვლილება ქართული პოლიტიკური რეალობაა. საქართველოში პრაქტიკულად ყველა არჩევნების წინ იცვლება არა მხოლოდ საარჩევნო კანონის დეტალები, არამედ საარჩევნო გარემო, თანაც როგორც ადგილობრივ, ასევე ცენტრალურ დონეზე. დამოუკიდებლობიდან დღემდე საარჩევნო სისტემა მნიშვნელოვნად ექვჯერ შეიცვალა. საარჩევნო კანონმდებლობასა და საარჩევნო კოდექსში კი მინიმუმ 60-ზე მეტი ცვლილება შევიდა. მიუხედავად ბევრი ობიექტური გარემოებისა, რომელიც ამ ცვლილებებს განაპირობებდა, უნდა ითქვას, რომ ასეთი დინამიკა ხელს უშლის პოლიტიკური ორგანიზაციების სიცოცხლისუნარიან ორგანიზაციებად ჩამოყალიბებას. პოლიტიკური, ისევე როგორც სხვა ტიპის ორგანიზაციები შეიძლება სოციალურ ორგანიზმებად განვიხილოთ, რომელნიც ადაპტაციას გარემო პირობების შესაბამისად განიცდიან. გარემო პირობების ხშირი ცვლილება ხელს უშლის ევოლუციას, ზოგიერთ შემთხვევაში კი იწვევს ორგანიზმების გადაგვარებას ან დაღუპვას. პოლიტიკურ მეცნიერებაში გავრცელებული შეხედულების მიხედვით, ყოველი საარჩევნო სისტემა გარკვეულ პოლიტიკურ სისტემას ბადებს - გარკვეული დროის შემდეგ. ანუ სოციალური ორგანიზმები ადაპტირდებიან მოცემულ გარემოსთან შესაბამისად. ”დუვერჟეს კანონად” ცნობილი თეორიის მიხედვით, პროპორციული საარჩევნო სისტემის ხანგრძლივად არსებობის შემთხვევაში ქვეყანაში მრავალპარტიული სისტემა ყალიბდება, შერეული სისტემის შემთხვევაში, პოლიტიკური აქტორები ძირითადად საარჩევნო ბლოკების სახით ფორმირდებიან, მაჟორიტარული სისტემის შემთხვევაში კი ქვეყანა ორ-პარტიულ სისტემას იღებს. მნიშვნელოვანია სხვა ფაქტორებიც, საარჩევნო ოლქების სიდიდე და რაოდენობა, საარჩევნო ბარიერი და სხვა და სხვა. ჩვენ ჯერ-ჯერობით ვართ განუვითარებელი პოლიტიკური სისტემის პირობებში, რომელიც აგრეთვე დუვერჟესა და სხვა პოლიტიკის მკვლევართა აზრით, გამოიხატება დამოუკიდებელი დეპუტატების სიმრავლით და შიდა-საპარლამენტო ფრაქციების ხშირი შექმნა-დაშლით. განვითარებულ პოლიტიკურ სისტემაში კი ეს უბრალოდ არარაციონალურია პოლიტიკოსთათვის.

მოკლედ რომ ვთქვათ, გარკვეული პოლიტიკური სისტემისა და პოლიტიკური კულტურის ფორმირებისათვის აუცილებელია რაიმე ერთი სისტემის ან გარემოს არსებობა ხანგრძლივი პერიოდის მანძილზე. იმ პირობებში კი, როდესაც ჩვენთან საარჩევნო სისტემა ასე ხშირად იცვლება, პოლიტიკური ორგანიზაციების ევოლუცია ძალზედ გართულებულია. ამ პირობებში პოლიტიკური ორგანიზაციები სწრაფად იბადებიან, მაგრამ სწრაფადვე ”იღუპებიან.” სწორედ ამიტომ, ვფიქრობ ძალზედ მნიშვნელოვანია კონსენსუსი იმაზე, რომ ”უკეთესი კარგის მტერია” და რომ საუკეთესო კანონის დაწერა შეუძლებელია. შესაბამისად, სხვა თემებთან ერთად აუცილებელია კონსენსუსი იმაზეც, რომ შეიქმნას ერთი ტიპის საარჩევნო სისტემა, რომელიც ხანგრძლივი დროის განმავლობაში იმუშავებს, რათა პარტიებს მიეცეთ ევოლუციის, ხოლო ამომრჩეველს მისთვის სასურველი, სტრატეგიული არჩევანის გაკეთების შესაძლებლობა.

დემოკრატიისა და კაპიტალიზმის პირობებში პარტიები და ამომრჩევლები მოქმედებენ სამართლებრივი მექანიზმებით, ხოლო იმ პირობებში, როდესაც ორივე ამოცანა ჯერ კიდევ არ არის სრულად რეალიზებული, ამომრჩეველი ვერ იქმნის ნათელ პრეფერენციებს, რადგან ახალი პარტიები ერთმანეთისაგან რადიკალურად განსხვავდებიან, პოლიტიკური ცენტრი კი როგორც წესი ცარიელია. განვითარებული კაპიტალიზმის პირობებში, ამომრჩეველი სტრატეგიულად ნაწილდება მისთვის მისაღებ პარტიათა მხარდამჭერებად, ხოლო განუვითარებელი ეკონომიკის პირობებში ამომრჩეველი დაბნეულია ახალ-ახალი პარტიების, უპარტიო ფრაქციების, ერთეული ლიდერების და ეგზოტიკური იდეოლოგიების შემყურე. ყოველივე ზემოთქმულს, ჩვენს მიერ დასახელებული მეორე პრობლემის განხილვამდე მივყავართ.

მეორე წინაპირობა ჯერ კიდევ ჩამოუყალიბებელი პოლიტიკური სისტემისა არის კაპიტალიზმის, როგორც ეკონომიკური ურთიერთობების მოდელის არასათანადო განვითარება. კაპიტალიზმი ერთ-ერთი დიდი და კარგი გზაა ლიბერალური დემოკრატიისაკენ. დღეს საქართველოში კაპიტალიზმის განვითარებას რამოდენიმე ფაქტორი უშლის ხელს. პირველი ეს არის სასამართლოების სისუსტე და შეგრძნება იმისა, რომ კერძო საკუთრება არ არის კარგად დაცული. მეორე ფაქტორია მოსახლეობაში ჯერ კიდევ გამეფებული შიში კაპიტალიზმისა, რომელიც გამოწვეულია ერთის მხრივ იმით, რომ ქვეყნის მოდერნიზაციას ჯერ კიდევ არ მიუღწევია სათანადო დონისათვის, რათა კაპიტალიზმის დადებითი შედეგები (ინიციატივისა და შემოქმედების თავისუფლება, საწყისი კაპიტალის ხელმისაწვდომობა, სამრეწველო და საინფორმაციო ტექნოლოგიები და სხვა), მოსახლეობის დიდი ნაწილისათვის გამხდარიყო ხელმისაწვდომი; მეორეს მხრივ ფაქტია, რომ თავისუფალი ვაჭრობა და გლობალიზაცია ძალიან ბევრს ტოვებს ”წაგებულ” მდგომარეობაში - საკმაოდ დიდი დროის განმავლობაში. შორეულ პერსპექტივაში ბაზრის ბუნებრივად მოწესრიგების იდეის კრიტიკისას, თანამედროვე მაკროეკონომიკის ერთ-ერთი ფუძემდებელი, ლორდი ჯონ მეინარდ კეინსი ამბობდა: ”შორეულ პერსპექტივაში ყველანი გარდაცვლილნი ვიქნებითო.” ერთ-ერთი ობიექტური სირთულე კაპიტალიზმის ფორმირების გზაზე დღეს სწორედ შორეული პერსპექტივის გაურკვეველი მოლოდინია, რასაც სწრაფად ცვალებადი პოლიტიკური სისტემა, დემოკრატიული წარსულისა და კაპიტალისტური გამოცდილების არ არსებობა იწვევს.

აღნიშული ორი პრობლემა პრინციპში წარმოადგენს თანამედროვე საქართველოს პოლიტიკური სისტემის მდგრადი განვითარების წინაშე არსებულ სერიოზულ დაბრკოლებას. ამ პრობლემების გადალახვისათვის კი აუცილებელია, როგორც დღეს არსებული ძირითადი პოლიტიკური ორგანიზაციების კონსენსუსი (ვინაიდან ეს მათსავე რაციონალურ ინტერესშია), ასევე სამოქალაქო საზოგადოების აქტიური ნაწილის ამ იდეებისადმი მხარდაჭერა, ვინაიდან სხვა შემთხვევაში ჩვენ კვლავ დავრჩებით იმ დისკუსიაში, თუ რომელი კოდექსის რომელი მუხლი უმჯობესია.

”ეშმაკი რომ დეტალებშია” უკვე საქართველოს ყველა მოქალაქემ ისწავლა სატელევიზიო შოუებიდან საარჩევნო კოდექსის სხვადასხვა პუნქტების შესახებ. ახლა მთავარია ეშმაკი ამ დეტალებში დავტოვოთ, ჩვენ კი ჩვენი ქვეყნის განვითარების გზას უფრო დიდი თვალსაწიერით გავხედოთ.


სტატია პირველად დაბეჭდა ინტერნეტ გამოცემამ "Georgian Daily" 2008 წლის 25 მარტს.
სტატიის მომზადებაში მონაწილეობა მიიღო დავით სახვაძემ, საზოგადოებრივ საქმეთა ინსტიტუტის კვლევითმა ასისტენტმა

Georgia’s Message to the North Atlantic Treaty Community

Georgia, a small albeit strategically located post-Soviet state, has long sought NATO membership. Since the Rose Revolution of 2003, a successful process of state building has been put in motion. Unfortunately, the events of November 2007, when the government put down mass protests using riot police and tear gas have raised many doubts as to whether Georgia was indeed bound to liberal democracy.

Mikheil Saakashvili called snap presidential elections to test the endurance of Georgia’s democratic credentials. Now, with the first ever truly competitive elections over, and with the West appraising the elections as generally meeting international standards, Georgia renews its call for membership in NATO.

NATO was established after World War II when its member states were reeling from the politico-economic and moral injuries caused by Nazism. The first members of the Alliance were states enduring the consequences of World War II, the Cold War and a myriad of “small scale” conflicts. They were not only eager to defend their democracies but were re-emerging from the great political, economic and—most importantly—moral catastrophe of the twentieth century.

Most of them were in extremely unstable political shape, with their uncertain future dependent on the outcome of a rivalry between the United States and the Soviet Union. The United States, assuming the dominant role amongst the democracies, tasked NATO to protect the restoration of Europe. Under the US nuclear umbrella, the Bretton Woods system played a key role in strengthening economies and achieving stability.

There are many examples of how safety from foreign aggression and domination leads to economic development and strong democracies. NATO member Italy suffered the threat of Communist terrorism until 1988. The Greeks fought a civil war as a result of their confrontation with Communists prior to joining the Alliance. Turkey joined NATO in 1952 and it had neither civilian control over the military nor entrenched liberal-democratic institutions. NATO was instrumental in protecting and strengthening stability in each of these and other states as well as in binding them to liberal values. Hence, the history of NATO is a path from military security towards the social, political and economic development, not vice-versa. Italy, Greece, Turkey and many other European states are cases to bear in mind.

It would be misleading to compare Georgia to these now-established European states or to equate the post-WWII political environment with today’s political context. The impact of Georgia on international affairs and in a given security architecture is, unfortunately to Georgians, very insignificant. However, the Georgia of today is a more democratic state than Turkey at the time of its accession to NATO; it is more stable than Italy after WWII or Greece before joining the North Atlantic community; the challenges Georgia face today are nothing compared to those of the European states at the time NATO was being built. Most importantly, the quest Georgia has is very much the same the Europeans had toward the United States: not to be left alone and unprotected against a powerful and aggressive neighbor. It was USSR for Europeans then, it is Russia for Georgians now.

International security is not strengthened in a stand-by mode. It is achieved through active engagement of partners and friends. Georgia already had a degree of such engagement through various partnership programs, and it passed this stage. Regardless of the fact that Georgia had, and will still have, many mistakes, and face many challenges, it will not be very much unlike Italy, Greece or Turkey and it still deserves to be granted a Membership Action Plan in the nearest future. By doing so, Europe and the United States will, on the one hand, again reaffirm their commitment to the founding principles of the North Atlantic alliance; on the other hand, they will not give a green light to Russia to further hamper the migration of nations towards organizations protecting and strengthening liberal-democratic statehood. Europe and the United States founded NATO on the ruins of World War II. Today, Georgia expects its very founding principles to be upheld by the very same Europeans who themselves passed down the same road. The difference is this is now happening not in the context of defeated Fascism and the threat of Communism, but in the context of post-Soviet totalitarian convulsions.

Building democracy and statehood simultaneously is arduous and risky. Many states choose to do one at a time. Punishing Georgia for risking doing both and encouraging Russia to exploit natural vulnerabilities that arise along this road will be unfair at least. It will also put in motion a very negative stream of international politics for the West. Instability in Georgia will have a direct impact on the streets of Europe. Feeling insecure from abrupt foreign manipulation, Georgia might again lapse into conflicts that still simmer in its backyard and are directly fueled by Russia. Georgia runs a strategically important oil pipeline, has an interesting economic potential and can serve as an important communication and trade hub between Europe and Asia. It also enjoys interesting geo-strategic location in politico-military terms.

In this light, the aspirations of Georgia and the interests of the West are meeting and fitting to each other. History has, for the good of us all, preserved many examples of the consequences that come about when one state is punished unfairly and the aggressor is appeased. We need only read these stories properly. Engaging Georgia now will cost the West less; it will cause a far lesser level of political controversy compared to NATO’s past and that of the liberal-democratic West. The outcomes, however, will be greater: Georgia will undoubtedly be bound to the path of democracy; one more “area of instability” will find its way towards safety and prosperity; and the success of democracy and statehood in Georgia will benefit the causes of democracy and stability in the Caucasus and Europe.

The question of whether Georgia shall soon join NATO is not a matter to be left to realpolitik alone. It is a matter of moral choice for the West. It is a choice to hold onto the very values and principles that saved much of Europe from falling into the grips of Stalin’s Communism.



This article was first published by the Georgian English Language Daily "The Messanger" on January 22, 2008